Drie jaar, een kleine twee kilo (rest)afval en vele blogposts later…
Het nieuwe is eraf. Al mijn zero-waste-tools, tips & tricks en slogans zijn al meerdere malen de revue gepasseerd op Wordpress, Facebook en Instagram. Zeg nu zelf, wie is nog geïnteresseerd in de zoveelste foto van mijn spork, metalen rietje en herbruikbare drinkbus? Ik val in herhaling en hoor mijn eigen stem als een echo weerkaatsen tegen de verschillende multimediawalls.
Ook voel ik telkens weer die frustratie bij goedbedoelde opmerkingen zoals:
“ECHT, geen vuilbak?! Dat zou ik nooooit kunnen, goe bezig!”
Zeg ik dan gewoon dankuwel of geef ik mijn kant en klaar opstel over alle kleine beetjes die helpen?
Wat begon als een verlangen naar een schoon, eenvoudig en duurzaam leven vanuit een bezorgdheid voor het milieu, voelt soms eerder aan als een gefabriceerd schouwspel van accessoires, een trend, een gareel van regeltjes en systemen die je kan volgen als je deel wilt uitmaken van deze ‘beweging’.
Ik stel mezelf de vraag of ik mezelf wel genoeg in vraag stel.
Ik stel mezelf de vraag of ik mezelf wel genoeg in vraag stel. Ben ik eerlijk tegenover mezelf en kan ik dat ook zijn tegenover mijn omgeving? Even testen:
Oef, op de zweetvijvers onder mijn oksels en de hartkloppingen na, nog niet zo slecht.
Maar terwijl ik deze (ver van volledige) lijst opstel besef ik dat ik een minstens even lange lijst kan opstellen over het plezier dat het me geeft om zo te leven.
Over hoe snel m’n hart slaat wanneer ik iemand ontmoet die de uitdaging met mij wil aangaan, of wanneer ik een nieuw hulpmiddel ontdek om nog minder afval te produceren.
Over hoe mooi ik sommige dingen vind en hoeveel vreugde het me geeft ze vast te leggen op beeld en ze met jullie te delen.
Over de kick die ik krijg van naar creatieve oplossingen te zoeken voor praktische ‘onmogelijkheden’.
Over hoe weinig moeite het me kost om nee te zeggen tegen al die dingen die ik niet nodig heb om gelukkig te zijn en waarvan ik oprecht geloof dat ze schade toebrengen aan de planeet.
Over hoe rijk mijn leven geworden is sinds ik aan deze zoektocht begon en hoeveel prachtige (ondertussen onmisbare) mensen ik onderweg mocht ontmoeten.
Over hoe ik nooit terug zou willen naar die tijd waarin ik wel een vuilbak had, dat ik inderdaad trots ben over hoe het me tot nu toe, met vallen en opstaan, lukt en: JA, JIJ ZOU HET WEL KUNNEN!
JA, JIJ ZOU HET WEL KUNNEN!
Als je ergens wil geraken, ga je stap voor stap in de juiste richting. ‘Rome wasn’t built in a day’ en ‘de weg is het doel,’ om het met clichés te zeggen. Vergeet dus vooral niet te genieten van het uitzicht onderweg.
Tot snel op mijn multimediawalls, maar liefst van al lopen we elkaar binnenkort ergens tegen het levende lijf!
Groetjes,
Schonestadsmeisje Ortja
