“Is het nog niet opgelost? We hebben het toch al veel gevraagd?” Verbaasd kijkt mijn dochter me aan. Ze werd net 11 en ontdekt dat niet alles lineair in verband te brengen is. Toch stapt ze moedig mee richting mensenketting voor het klimaat. Ze is best milieubewust. Ze tikt me op de vingers als ik iets in plastic koop, draagt met enige trots de kleren van haar nichtjes, is relatief ongevoelig voor nieuwe spullen en fietst kilometers met haar spillebenen. Ook mijn zoon van 8 stapt mee. Hij wil wel graag nieuwe spullen en laat zich liever voeren. Maar hij houdt ook van pinguïns en vindt dat voldoende reden om mee te gaan.
Zowel zoon als dochter zijn jarig in december. In een maand met de sint, kerst, nieuwjaar en twee verjaardagen komt er veel extra in huis. Aan de vriendjes tip ik: schenk beleef-cadeaus: samen naar de film, een pannenkoek. Dat doen (de ouders van) die vriendjes braaf. Toch geven ze vaak nog een extra prul, mooi verpakt. Ik zie mijn zoon glimmen van blijdschap. Fluostiften of een tandenborstel die muziek maakt zijn nu eenmaal leuk (voor een dag of twee). Het uitje samen is een evidentie voor hem, dat doen vrienden namelijk, samen pannenkoeken eten.
Ik laat mijn zoon hartjes zetten bij wat hij leuk vindt in de Bol.com-catalogus. Terwijl ik de laatste hand leg aan dit beleidsplan, krijg ik een pagina onder de neus geduwd met hartjes bij een elektrische step. Hij heeft al een gewone step, een skateboard, een fiets ... maar hij droomt ervan om sneller te gaan. Terwijl ik als moeder alles zou willen vertragen – zijn groeien, het verkeer, zijn drang naar nieuw.
In Brussel maken we een mensenketting. Samenwerken is de boodschap. Dat lukt aardig. Terwijl we stampen met onze voeten om warm te blijven, reiken we elkaar en vreemden de hand. We hebben weer even hoop. Daarna warmen we ons bij een wafel. De slagroom die erbij geserveerd wordt, lepelen de kinderen volledig op. “Stop”, roep ik, “dat is veel te veel”. Ze gaan niet akkoord. “Maar dat is van ons, mama, en dat is juist genoeg.” De komende uren heb ik stuiterballen in plaats van kinderen. Ze zijn nog te klein om lineaire verbanden te zien.
Op de trein terug geef ik hen een blad papier. “Hoeveel is genoeg”, schrijf ik erop. Ik laat hen tekenen en schrijven. De dochter schrijft: “wanneer je beseft dat je voldoende hebt”. Hij schrijft spontaan “een gelukkig leven”.
De komende jaren zullen de vragen 'wat is voldoende?' en 'hoeveel is genoeg?' ons blijven vergezellen bij Netwerk Bewust Verbruiken.
We willen een samenleving waarin iedereen goed en kwaliteitsvol kan leven binnen de grenzen van mens en planeet. Dat is niet mogelijk binnen het huidige economisch model, dat het voortdurend streven naar economische groei centraal zet. Daarom gaan we op zoek naar andere modellen, een nieuw verhaal. 'Voldoende' en 'genoeg' spelen daarin een sleutelrol. We hopen dat nieuw verhaal samen met jou te kunnen schrijven.
Mogen we je alvast een gelukkig nieuw jaar wensen?
